Alle gekheid op een stokje

De koffers zijn gepakt, het afscheid van het team is geweest en Singapore is straks alleen nog een tussenstation voordat ik weer naar Nederland ga. Beetje gek toch wel.

Deze week ben ik in Shanghai voor de laatste trainingen en gelukkig ook nog tijd voor een dagje als toerist in de stad. Het is zondag, ik ga op pad en ik neem mee: 1 camera, 1 lonely planet Shanghai, en, niet onbelangrijk, mijn hotelnaam en -adres in Chinese karakters zodat ik altijd weer terug kan naar het beginpunt. Ik ben klaar voor het avontuur.
De zon schijnt, de lucht is strak blauw. Ik trek mijn spijkerjasje stevig dicht; het is fris hier, slechts 15 graden en een heel verschil met het altijd klef-warme Singapore.
Voordat ik me in de drukte van de stad stort loop ik een rondje door het park tegenover het hotel; een oase van rust waar een paar oudere dames tai chi beoefenen terwijl de mannen zich buigen over een spelletje mahjong. De balonnenverkoper doet goede zaken. Het belooft een mooie dag te worden.

Zodra ik in het ondergrondse gangenstelsel van de metro beland krioelt het van de mensen; iedereen loopt door elkaar, iedereen maakt geluid, iedereen doet zijn eigen ding. Het recht van de sterkste geldt. Dat wordt nog maar eens extra duidelijk als de metro arriveert; wachten tot passagiers zijn uitgestapt? Niks daarvan. Wie het eerste binnen is, dat is wat telt. Ik mis daardoor bijna de metro als ik mensen de ruimte wil geven om uit te stappen. Ik wurm me nog net op tijd naar binnen. Nieuwsgierige blikken. Hoe verder we van het centrum verwijderd raken, hoe uitzonderlijker een 'niet-chinees' klaarblijkelijk is. Een klein kindje komt even aan mij voelen, meisjes giechelen, een ouder stel gluurt en fluistert achter de hand. Gekke Chinezen of gekke hollander?
Uiteindelijk bereik ik mijn bestemming voor vandaag; Qibao. Vroeger waarschijnlijk een handelsstadje aan de rivier ver buiten de stad, nu volledig omarmd door de bebouwing van modern Shanghai. Gelukkig zijn veel oude details bespaard gebleven hoewel ook al veel oude elementen in een nieuw jasje worden gestoken en er wordt voorbereid op de komst van ooit meer buitenlandse toeristen. Vandaag zijn het voornamelijk Chinezen 'lekker weg in eigen land' en ik baan mij samen met hen een weg door nauwe straatjes naar de rivier met de karakteristieke ronde bruggen. Jammer dat er ook hier veel 'under construction' is, maar het blijft een mooi plaatje. Ik besluit tot een boottochtje met een gammel houten bootje. Er liggen 4 bootjes op een rij, allen met als 'kapitein' een breiende oma, die de komst van ons, toeristen, maar een verstoring lijken te vinden. Met moeite legt 'onze' oma haar brei-stokjes aan de kant om ons onder de brug door te varen. We zijn er nog maar nauwelijks onderdoor of het roer gaat om en een paar minuten later staan we weer aan de wal. Gaat iemand haar vertellen dat we nog even door willen varen? Uh...nee dus! Kortste boottochtje ooit. Gek.
Het is ondertussen tijd geworden voor lunch, maar waar ga ik heen? De meeste menukaarten zijn alleen in het Chinees en helaas ook weinig plaatjes van gerechten. Wat nu? Ik doe iets wat ik normaal niet zo snel zou doen... Ik loop terug naar het metro station want daar zit een Starbucks. Thee en scones en vooral ook even opwarmen. Mama mia, ik heb het koud!
Als ik het weer warm heb ga ik toch nog even terug naar qibao, want ik was nog niet uitgekeken. De zon begint al te zakken wat een gouden gloed legt over de huizen en het water. Prachtig. Het aantal Chinezen is ondertussen verdubbelt want het is etenstijd en overal op straat staan bbq's te roken. Men eet hier niet met stokjes, maar van een stokje... Ondefinieerbare 'gekheid op een stokje' in bruin, groen, wit en zwart. Het ziet er niet allemaal even smakelijk uit en ruikt ook niet al te aantrekkelijk. Gelukkig ook meer herkenbare items maar het water loopt me nog niet in de mond bij een piepkuiken en eendentong op een stokje. Ik zie ook een sateetje, een soort gedraaide aardappel, suikerspin en gecarameliseerde vruchten, en hoewel een stuk veiligere keuze sla ik toch over. Het komt misschien wel omdat ik aan de lantarenpaal het vlees voor morgen te drogen zie hangen en tussen het wasgoed op de eerste etage ontwaar ik ook nog een paar achterpoten en een setje spareribs. Het moet niet gekker worden...

Ik loop terug naar het metrostation en ga op weg naar mijn hotel voor een lange warme douche en met een hoofd vol verhalen plof ik in mijn heerlijk zachte, warme en grote bed. Wat een mooi avontuur voor 1 dag. Te gek!

Van maandag tot en met vrijdag geef ik training aan teams van China en Taiwan. Een intensief schema, maar zo gaat de tijd ook lekker snel. En terwijl ik op vrijdag middag mijn laatste werkzaamheden hier afrond laat de Chinese collega naast mij zonder blikken of blozen een boer. Gekkie! Dat zijn toch geen manieren? Of toch?

Met een lach en een traan zeg ik "Bye, bye Shanghai". Het wordt tijd om te gaan. Naar huis.
Nog een stukje vliegen en dan ben ik er!

Thuis :-)