Paradijs bestaat...

...maar de weg er naar toe is ruw en vol uitdagingen.

Maandag om 15:00 uur begint mijn vakantie. Wat heb ik hier naar uitgekeken. Even weg van kantoor, van to do lijstjes, van een volle agenda. Ik heb een paar dagen in het paradijs geboekt en gelukkig ben ik niet alleen.
Over mijn reisgenoot kan ik niet te veel zeggen, behalve dat hij een avonturier is, lief is en dat we elkaar vinden in de verschillen. Ik noem hem Robinson.

Robinson en ik vertrekken op dinsdagochtend vroeg met de Ferry naar Batam, een eiland behorend bij Indonesië vlak voor de kust van Singapore. Even geen vliegtuigen voor ons allebei, onze reis naar het paradijs gaat per boot.
Met land al in zicht klinkt een doffe dreun en even later vallen de motoren stil. De boot verliest vaart en we dobberen in de golven, maar het euvel is snel verholpen en we varen op halve kracht toch de haven binnen. Even spannend, maar niks aan de hand. Op Batam worden we opgewacht door Amsal, een van de gastvrouwen van Telunas Beach. Zij neemt ons mee van de ferry terminal naar de vertrekplaats van lokale boten. We moeten nog even wachten dus eten rijst met garnalen op advies van Amsal. We moeten immers nog ruim 2 uur varen en de boot voorziet niet in catering noch sanitaire voorzieningen. Als enige blanken stappen we aan boord van een klein bootje. Het voelt spannend; kleine boot, veel mensen (teveel?), stevige wind. Ik kan het niet helpen maar de gedachte aan zinkend volgepakt bootje dringt zich op. Het beeld wordt naar de achtergrond verbannen als een man met een immense bandrecorder en microfoon het onboard entertainment komt verzorgen, terwijl zich ondertussen ook verkopers van broodjes, lokale chips, nasi, zonnebrillen en speelgoed aan ons opdringen. Vlak voor vertrek springen ze van boord; we gaan. De zee is ruw en de boot bonkt op de golven. De motoren gieren en met moeite komen we tegen de wind in. Mijn Robinson heeft een jetlag en doet nog een poging om te slapen terwijl ik de minuten aftel en kijk welk eilandje dichtbij genoeg is om naar toe te zwemmen, voor het geval dat... Maar als de eilandjes verder en verder weg raken en we de open zee van de straat van Malacca oversteken gebeurt het... De boot klapt keer op keer op de golven, we worden uit onze bankjes gelanceerd, de kapitein heeft de boot niet in de hand en schakelt de motoren uit. De boot schudt, trilt en wordt hoog opgetild om vervolgens weer in de golven te duiken. Paniek en scheurend plastic; zwemvesten worden uit compartimenten boven ons hoofd getrokken en er stijgt een jammerend geluid op tussen de passagiers. Ik vermoed dat velen niet kunnen zwemmen. Benzinelucht, onrustig praten en wijzen. Wij verstaan er niks van, maar body language is universeel en niemand is gerust op de situatie. Toch maar even de nooduitgang checken en 'what if...'
Tot onze opluchting gaan de motoren weer aan, de boot krijgt weer grip op de golven, we gaan weer vooruit. Iemand zegt ons dat we nog een kwartiertje moeten varen. Het wordt een heel spannend kwartiertje, vooral als de motoren nog een paar keer uitvallen, maar we halen uiteindelijk op de aanlegsteiger van Moro allemaal opgelucht adem. De meesten zijn thuis, maar wij nog niet! Er wacht een nog kleiner bootje: een riau melayu fishing boat. Op de website van Telunas Beach staat de opbeurende tekst: "We cannot guarantee that every passenger stays dry, but we consider this part of the Telunas cultural experience". Dat kan er ook nog wel bij, bovendien wordt ons beloofd dat het maar 10 minuten varen is. De luwte van het eiland Sugi maakt de reis rustiger dan verwacht, maar wat zijn we blij als we de steiger van Telunas Beach op stappen. Voorlopig gaan we nergens heen. De komende dagen zijn we ver weg van de bewoonde wereld; het uitzicht op witte stranden, oerwoud en eindeloos veel water. Robinson en ik wonen in onze eigen droom; een hutje op palen boven het nog immer onrustige water. Maar he, het is ons paradijs en morgen schijnt de zon.