Konnichiwa

En een warm welkom in Tokyo!
Mama mia, wat is het hier warm en vochtig! Die combinatie maakt het tot een ware sauna en het buitenzijn minder aangenaam (lees: niet te harden).
'Gelukkig' hoef ik ook niet veel buiten te zijn, want ik ben hier immers voor werk; 4 dagen in een airconditioned kantoor, 4 dagen training geven. Krijg ik het toch ook wel een beetje warm van...

Maar eerst maandagavond; ik land om 15:00 op Tokyo Narita airport en ben uiteindelijk na een lange busrit om 18:45 in mijn hotel. Net op tijd, want ik heb om 19:00 met collega Niki afgesproken. In dat kwartiertje kan ik mooi even mijn spullen op de kamer leggen en omdat deze maar 11m2 is heb ik niet veel keus waar ik mijn koffertje neer zal zetten. Snel opfrissen en de opties van het toilet bekijken; 'doortrekken' is de basis en daarnaast nog veel meer knopjes die in allerlei variaties water, geur en geluid verspreiden. Ik moet even grinniken.
Met Niki ga ik eten bij een izakaya; restaurant waar ze kleine hapjes serveren en waar tot mijn verbazing gewoon gerookt mag worden. Ik laat de menukeuze aan Niki want zij woont hier alweer 2 jaar en ze bestelt in het Japans een paar heerlijke gerechten waaronder een in stukjes gesneden tomaat met mayonaise -culinair Japans hoogstandje?- en 2 glazen pruimenwijn. We hebben elkaar lang niet gezien dus genoeg om over bij te kletsen, maar rond 22:00 beginnen mijn ogen wel dicht te vallen, het is niet het tijdsverschil van slechts 1 uur maar wel die 7 uur vliegen die erin hakken.
Na een prima nachtje in mijn kleine doch efficiënte kamer -alles binnen handbereik- geniet ik in het hotel een Japans ontbijt met rijst, gerookte vis en omelet. De bodem is gelegd voor de eerste trainingsdag. Niki komt me ophalen om samen naar kantoor te gaan, want de weg vinden in deze miljoenen (30) stad is niet zo makkelijk en de eerste hindernis is de metro... Bij de aanblik van de zee van mensen die zich voor ons uitstrekt en de ingang nog niet in zicht wil ik het liefst weer terug rennen naar mijn hotelkamer. Het zweet gutst inmiddels van mijn hoofd en rug en deze mensenmassa maakt het er niet beter op, maar ik volg dapper in het spoor van Niki en eenmaal op het perron aangekomen verbaas ik me erover hoe iedereen hier keurig in rijen staat opgesteld in afwachting van de metro's die elke 2-3 minuten aankomen. Er is een vak met 1st, 2nd en 3rd departure en als vak 1 in de metro is gestapt, dan schuift de hele massa een vakje op. Deze onverwachte discipline maakt dat ik even moet grinniken.
Het metroritje is kort en koel en eenmaal op het juiste station aangekomen dient de volgende uitdaging zich aan; welke uitgang? Er zijn er 25...en dat valt dan nog mee, want station shinjuku heeft er meer dan 200 en meer dan 3 miljoen passagiers per dag. Eenmaal uit de metro is van de discipline is niks meer over; iedereen krioelt door elkaar heen en het is onmogelijk om tegen de stroom in te komen als er net een metro op het andere perron arriveert. Trap op, roltrap, nog een roltrap, eindelijk de uitgang. Nog een roltrap, lange gangen, de lift, het kantoor...pfffff. Verkoeling en dan snel aan de slag om de eerste training voor te bereiden; Communication skills. Ben benieuwd hoe dat zal gaan met een groep van alleen Japaners en Koreanen. Mijn doel is om te zorgen dat ik niet als enige aan het woord ben vandaag en als ik de verhalen mag geloven is dat best een grote uitdaging want de 'juf' heeft de waarheid in pacht en is daarom degene die spreekt. Nu hou ik wel van een uitdaging, dus eens kijken wat ik er vandaag van kan maken. Even zoeken naar de juiste vorm, dus begin maar met mezelf voor te stellen door iedereen de hand te schudden. Ai, geen goed begin, want de introductie gaat hier middels een buiging. Oeps, morgen anders doen. Ondanks deze start verloopt de rest van de dag prima en wordt er actief mee gedaan aan de oefeningen en ingestemd met de ideeën van de juf en van elkaar. En als 'I agree' dan klinkt als 'I uglee' moet ik weer even grinniken. Het was een mooie dag.
Woensdag ga ik alleen naar kantoor en doorsta ik het metro-avontuur, de lange tocht door het ondergrondse gangenstelsel en kom ik uit bij uitgang A2 die me bij de lift naar kantoor brengt. Hoera, gelukt! Vandaag begin ik de dag zonder handjes-schudden en vol goede moed start ik de training 'time management'. We zitten net lekker in een oefening als er overal telefoons beginnen te zoemen. Ik schrik, net als de rest; het is een aardbevingsalarm. Geen idee wat ik moet doen, maar niemand kruipt onder een tafel en er gebeurt niks. De beving blijkt ver weg van Tokyo te zijn, dus 'niks aan de hand' zegt de groep en hervat de oefening terwijl ik nog even stilletjes sta na te schudden. Toch wel spannend en deel van de 'Tokyo-experience die ik met liefde oversla.

'S avonds gaan we met de groep uiteten, weer een izakaya en ditmaal hebben we een aparte kamer met een hele lage ingang, zo'n onhandige tafel op veel te korte pootjes en alleen kussens om op te zitten. Zie daar maar eens een elegante entree te maken...op je blote voeten... want onze schoenen hadden we bij de deur al ingeleverd. Was ik even blij met mijn investering in singaporese pedicure... Op blote voetjes ook op zoek naar het toilet; de richting van de toiletten keurig aangegeven in Engels, maar toen ik bij de 2 deuren aankwam met alleen de Japans karakters voelde ik toch een klein 'Willem Ruis momentje' opkomen...wat of liever wie zit er achter de deur, Pierre? Grinnik! Uiteindelijk komt een behulpzame Japanse me de weg wijzen en een paar slippers aangeven.
Het werd een gezellige avond en wederom heerlijk gegeten. Ik kan er wel aan wennen dat Japans! En Japans ook wel aan mij, geloof ik, want ondanks de andere gewoontes en cultuurverschillen heb ik wel een manier gevonden om te passen bij dit team. Veel buigen helpt, evenals een poging tot basis Japans; konnichiwa voor 'Hallo', arigatou gozaimasu voor 'hartelijk dank' en hai voor 'ja' (liefst te gebruiken aan het einde van elke zin) zitten er al lekker in. Nu de rest nog (grinnik).
Donderdag en vrijdag zijn voor nog meer trainingen en meetings, nog meer sushi, nog meer Japans... Oja, en een beetje shoppen, welverdiend na het harde werken, Hai!
En dan het weekend voor de deur om de stad wat beter te leren kennen, Hoi! (Uitroep van blijdschap, geen Japans)