Stirred, not shaken. Hoe zat dat ook alweer?

Weer een trainingsweek in Tokyo. Eind oktober dus rustig herfstweer, maar niet hier en niet nu dat ondervond ik al snel...
Ik land op zaterdag de 19e na 7 uur vliegen, een relaxte vlucht in zo'n indrukwekkend grote Airbus A380, en ik ben klaar voor mijn tweede ontmoeting met Tokyo. In lichte looppas door de eindeloze gangen van het vliegveld, onrustig wachten in de rij voor weer een stempeltje in mijn paspoort, snel koffer halen, Japans geld 'kopen' en dan net op tijd in de bus naar de stad. Het is nog bijna 2 uur rijden en als we de stad naderen zie ik ze...de eerste spetters op het raam. Dat belooft niet veel goeds. En na regen komt...nog meer regen!
Zondag is een grijze, koude en vooral natte dag. Tijd om lekker uit te slapen dus, maar een hele dag houd ik het niet uit op mijn kamertje van 11m2, dus dan maar onder een plu'tje een beetje door Shibuya te lopen. Bekende plekken, vorige keer in een hitte golf en nu dus op z'n minst 25 graden koeler. Het blauwe 'zweet'-doekje van toen doet nu dienst om de regendruppels weg te vegen. Een binnenprogramma dan maar; Uniqlo is 'the place to be', Japans kledingmerk waar ik al eerder was geslaagd, maar dat ik er dit keer een fleece-vest zou kopen had ik toch niet gedacht. Ik fantaseer vast over wintersport, open haard en glaasje port (x2).
Maandagochtend gaat de wekker al vroeg en ik hijs me met moeite uit bed; voor de 2e nacht op rij voor geen meter geslapen, wat is dat toch?
Hoe dan ook moet ik uit bed en het avontuur begint; eens kijken of ik kantoor nog kan vinden....hotel uit, links af, door een shopping mall, 2 roltrappen naar beneden, alsmaar rechtdoor tot je vanzelf tegen een mensenmassa aanloopt. Daar kom je bij een machine die een stortvloed aan Japanse woorden over je uit stort en waar ik dan wonderwel een kaartje uit krijg. Ritje met de metro, wirwar van gangen en zoeken tot de juiste uitgang is gevonden. Links, rechts, roltrap, rechts, schuifdeuren, lift, 5e etage....pfff ik ben er. En wat is het dan ook fijn als collega's blij zijn om je weer te zien! Een warm welkom! Wat trouwens ook wordt bevestigd op het toilet met...een voorverwarmde wc bril! Lekker hoor.
De eerste van 5 trainingsdagen begint; weer even wennen aan 'Japans', dus geen handen schudden, maar licht buigen, dus niet teveel response verwachten op de vragen, dus voorbereidt zijn op de 'ietwat' andere uitspraak van sommige woorden.
R=L lijkt de standaard; "I agree" klinkt als "I uglee", grow potential wordt glow potential en zo nog wel een aantal grinnik-momenten. Op de menu kaart 's avonds vinden we 'sparkring' wine; eens kijken of ze daar inderdaad die bubbels mee bedoelen... En ja hoor, dat komt goed! Ik eet samen met Niki, country manager Japan, en we hebben geluk want we eten buiten, weliswaar op een verwarmd terras met dekentje over de knie, maar toch... Het wordt waarschijnlijk de enige mooie avond want er staan 2 tyfoons op het programma voor deze week en dat betekent een hoop nattigheid en een heleboel wind. Ben benieuwd hoe dat de boel hier door de war gaat gooien.
Dinsdag, woensdag en donderdag verlopen boven verwachting rustig. Hevige wind blijft uit en ook binnen, in de trainingen, is alles rustig. Vrijdag begint de wind echter wel aan te trekken en het aantal plu'tjes neemt toe. Doorzichtige plu'tjes.
In veel gevallen is niks wat het lijkt en is het lastig om hoogte te krijgen van wat er echt in Japan of een Japanner omgaat, maar de transparantie wordt wel betracht in de vorm van de paraplu. Elke Japanner heeft er een...een doorzichtige paraplu. Wonderlijk. Geeft mij in ieder geval de gelegenheid om te zien wat er schuil gaat onder het regenscherm...en dat is ook wonderlijk te noemen, want veel Japanners houden er een zeer uitgesproken kledingstijl op na. Zowel mannen als vrouwen. Sommigen zien eruit alsof ze regelrecht uit een stripboek zijn ontsnapt, anderen kunnen zo in een boy band of mode-tijdschrift. En wat is het met vrouwen die in een soort school-uniform -ruiten rokje & sokken tot over de knie- willen lopen terwijl ze overduidelijk al lang niet meer op school zitten?
Vrijdag. Tyfoon Francisco gaat het programma in de war gooien en de feestelijkheden rond Halloween die gepland stonden voor zaterdag op kantoor zijn afgelast. Het is gelukkig nog wel veilig om 's avonds met Niki sushi te gaan eten. Wat een feestje! Weer een week succesvol afgesloten; ik tel af naar mijn retour naar NL en zij naar een welverdiende break!
Als ik 's avonds in mijn bedje lig, ditmaal met mijn hoofd aan mijn voeteneinde wat veel beter werkt want eindelijk weer 7 uur achter elkaar slapen, denk ik aan de tyfoon die komen gaat. Hoe zal dat zijn? Kan ik morgen niet naar buiten? Hoe hard gaat het dan eigenlijk waaien? Ben ik in gevaar?
Ondanks alle verontrustende berichten en mijn tollende gedachten val ik toch in slaap. Diep in slaap. Tot ik wakker word omdat er iemand aan mijn bed staat te schudden. Huh? Mijn bed beweegt, ik beweeg....alles schudt. Het duurt maar heel even voor ik me besef...aardbeving! Verwacht je een tyfoon, krijg je dit! Maar het is ook al weer over voordat ik bedacht heb of ik iets moet doen. Dus dan draai ik me maar weer om en slaap lekker verder. Pas de volgende ochtend zie ik de tsunami-waarschuwing en 7.1 op de schaal van richter. Gelukkig ver genoeg van mijn bed.
De aardbeving dus voorbij, maar de tyfoon toch nog niet; regen en een stevige wind. Dat wordt weer een binnenprogramma; ontbijt bij Jean Francois, Franse bakker, met chocolade croissant, kaartje voor de trein naar vliegveld morgen, kaartje voor de trein vandaag. Ik ga een city tour doen met de 'Yamamoto line' trein; toch maar iets van de stad zien. De eerste stop wordt ueno park; vorige keer nog in de hitte, nu in de stromende regen, maar ik wil toch nog 2 tempels bekijken voor ik weer de warmte op zoek van de trein die met uiteindelijk naar Harajuku brengt.
Ik wil nog een keer naar de Meji Shrine, waar volgens de boekjes Japans graag trouwen, vooral op zaterdag middag. Zou ik geluk hebben?
Dubbel geluk, zo blijkt; de rij huwelijkskandidaten is eindeloos en de zon breekt ook nog door! Zij blij, ik blij. Dat is toch een mooi kadootje en i, kan er maar geen genoeg van krijgen. Foto, foto, nog een foto, of gewoon even kijken naar deze bijzondere combinatie van geluk en traditie.
Rond half 5 wordt het donker en is het toch ook weer tijd om terug te gaan naar het hotel; ik ben best wel moe, dus maar even met de voetjes omhoog en skypen met het thuisfront. Dat is fijn!!
Mijn laatste avond in Tokyo ga ik eten bij Chelsea café waar ik de afgelopen dagen wel vaker ben geweest voor iets te eten of gewoon een glaasje wijn na een lange dag werken. Het verbaast me dat er geen enkele blijk van herkenning is terwijl ik toch steeds dezelfde koppies zie...
Maar net als je dacht dat Japanners alleen voor de procedures gaan en geen blijk van emotie tonen vraagt het meisje van de bediening of ik hier ben voor vakantie of werk? Ze heeft me hier al een aantal keren gezien en wil weten wanneer ik weer terug kom. Volgend jaar, hoop ik!
Een veilige vlucht wenst ze me. 'Not shaken, not stirred', hoop ik. Dat heb ik nu wel gehad...