Wo budong?

Oftewel het Chinese equivalent van 'hoebedoelu?'
en dat heb ik me de afgelopen week met grote regelmaat afgevraagd...

Week 1 in Shanghai zit erop en ik ben blij dat het weekend is. Bijkomen van een intensieve week, niet alleen door 4 dagen training geven, maar ook door de algehele drukte hier...
Meer dan 23 miljoen Chinezen, dus overal mensen die de hele dag een taal spreken die je niet verstaat, die je aankijken en iets zeggen wat dan toch weer niet voor jou bedoeld is, die lekker hun neus luidruchtig ophalen en de inhoud voor je voeten werpen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is...
Elke ochtend na het ontbijt loop ik in 10 minuutjes naar kantoor. Ik hoef maar 2 keer de straat over te steken, wat op zich niet bijzonder is, maar hier toch wel een uitdaging. Een groen licht voor voetgangers betekent namelijk niet dat je veilig kunt oversteken; brommers en fietsers trekken zich helemaal niks aan van de kleur van het licht en karren rustig verder en ook als je in bezit bent van een grote uitvoering van een duitse auto dan lijkt het stoplicht niet van toepassing. Is de gedachtegang dat er genoeg Chinezen zijn dus eentje minder het probleem niet is, hoogstens dat het zo'n rotzooi geeft als je er eentje platrijdt?

Een van de trainingen die ik deze week gaf was een 3-daags train-the-trainer programma voor 6 collega's van de Chinese kantoren (dus inclusief Hongkong en Taipei) en 2 uit Tokyo. Een zeer leergierig en ambitieus clubje dat zich gelukkig niet helemaal liet meeslepen door het idee dat de trainer alle wijsheid in pacht heeft. Als onderdeel van het programma is er ook altijd een groepsdinner en dan is het toch wel aan mij om te kiezen, dus ik ga voor 'lokaal'. Het wordt een shanghainees restaurant. Twee collega's uit Shanghai bieden aan om het menu samen te stellen en verdwijnen gniffelend achter de grote menukaart. Het is de bedoeling dat er een aantal gerechten op tafel komen waar we allemaal van kunnen eten. Distributie door middel van een ronddraaiende glazen plaat in het midden van de tafel; lazy Susan. Voordat er wordt overgegaan tot de bestelling wil ik toch nog even checken, ook om te voorkomen dat de keuze iets te bijzonder wordt... Ik kijk snel door de menukaart en zie gelukkig behalve heel veel Chinese tekens ook plaatjes, dat helpt, maar vergroot mijn eetlust niet. Een kleine selectie van wat zou kunnen: gekookte zee-komkommer, gebakken eendevoeten (ja, die zwemvliezen), varkensvoet, hele schildpad (neeeeee!)
Het wordt gelukkig iets anders: Porc ribs, makreel, kip, groente met tofu, soep met tofu, lotuswortel, fried rice, dim sum. De shanghainese keuken heeft een zoete smaak en daar hou ik wel van, maar als het me toch niet aanstaat...dan geef ik 'Susan' gewoon een slinger. Naast het eten ben ik het entertainment van de avond...een westerling die met stokjes moet eten, dat vinden ze wel grappig. Ik doe mijn best en ontdoe zelfs de vis van de graatjes met behulp van mijn stokjes. Ze zijn onder de indruk, want zelf spugen ze graten gewoon uit, samen met nog wat restjes vis. Tafelmanieren, hoebedoelu?

Na een lange dag lijkt een duik in het zwembad me ter ontspanning wel lekker, maar op mijn kamer vind ik een briefje... Swimmingpool closed for maintenance. Ze hebben wel een alternatief; traditional Chinese painting class van professor Xie. Ik Xie, ik Xie wat jij ni zhi, maar die workshop wordt het nhi.

Ik ga lekker dromen