Zen en de kunst van het loslaten

Als zondagochtend om half 8 de wekker gaat ontstaat spontaan een dialoog in mijn hoofd; "opstaan, opstaan" zegt mijn ondernemender ietwat drammerige 'ik' in mijn hoofd: "er is zo veel te zien en te doen, het to do lijstje is nog niet afgewerkt." Maar naast deze gedreven 'ik' rekt mijn relaxte 'ik' zich nog eens lekker uit. "Opstaan, hoezo? Het is toch weekend? Waarom van alles moeten? Dit weekend was toch bedoeld ter ontspanning? Een zen-weekend, toch, op zoek naar wijsheid en stilte..." Een weerwoord laat niet lang op zich wachten: "in bed liggen is toch tijdsverspilling? Hoezo nou, stilte. Hup, ga wat doen..."
Het is niet de eerste keer dat dit soort gesprekken zich in mijn hoofd afspelen en dit keer laat ik de beslissing aan de weergoden. Ik laat me uit mijn hemelse hemelbed glijden en schuif voorzichtig het gordijn opzij; grote grijze wolken. Ha, mijn relaxte 'ik' heeft gewonnen en ik kruip terug in, mijn hemel, bed. Nog even dromen en opnieuw de wekker gezet, want ik moet er toch wel een keer uit om nader kennis te maken met mijn buren uit Monkey forest... Eerst nog even snoozen en mijn ondernemende 'ik' de mond snoeren; laat het los, het is al goed.
Twee uur later sta ik op, snelle douche en tijd voor ontbijt lekker op de veranda van het restaurant. Geen afgesloten airco zaaltje zoals in Singapore, maar gewoon lekker laten doorwaaien en genieten.
Ik wil in ieder geval 2 dingen doen vandaag, de Monkey tempel en rijstvelden. Beginnen maar met het laatste, dus even vragen aan een vriendelijke receptionist die mij vertelt dat de rijstvelden niet op loopafstand zijn, maar hij nog wel een vriend heeft die mij naar een heel mooi plekje kan brengen en als ik even wacht... Oh de vriend staat al voor mijn neus, zwaait het portier van zijn auto open en voor ik het weet ben ik al onderweg. Nog net tijd om te onderhandelen over de prijs voordat ik me achterover kan laten zakken en kan genieten van de omgeving. Hoewel? Ik moet natuurlijk eerst nog verantwoording afleggen aan mijn perfectionistische 'ik'; ja, ik had toch ook kunnen lopen, ja, ik had ook nog 3 andere mogelijkheden kunnen bekijken, ja, ik had nog beter kunnen onderhandelen, maar hé voor maar een paar euro een auto met chauffeur en ik ga toch naar een rijstveld...het is al goed, laat maar los.
We komen aan bij terrassen met rijstvelden, precies zoals ik me had voorgesteld. Maar wat doen al die andere mensen hier? Dat was niet de bedoeling. Ik pareer nog even een sneer van mijn perfectionistische 'ik' en dan ga ik aan de wandel; door de rijstvelden, smalle paadjes. Na een uurtje heb ik het warm en houd ik het voor gezien. Vriendelijke vriend Warang mag me terugbrengen naar Ubud, naar bebek bengil, wat vieze eend betekent, en waar je heerlijk kan lunchen. En daar zit ik dan in mijn eentje met mijn eendje...en net op tijd schuift ook mijn geruststellende 'ik' aan tafel aan. "Het komt wel goed, kijk maar om je heen. Binnenkort zit je niet meer alleen."
Na de lunch is het dan eindelijk tijd voor die apen! Na een korte wandeling sta ik voor de ingang van het bos waarin zich de Monkey tempel bevindt. Die apen houden zich echter helemaal niet aan het bordje 'ingang' en springen vrolijk voor mijn voeten als ik een toegangskaartje koop. Zie ik eruit als een reuze banaan? Mijn bange 'ik' twijfelt even of verder lopen wel verstandig is, maar ondernemende 'ik' laat daar geen twijfel over bestaan; "Tinus durft niks, doet alles". Dus kom op, we gaan!
De apen zijn echt overal en ze zijn zeker niet verlegen. Nieuwsgierig en soms zelfs brutaal. Als even later een groep Franse toeristen binnenkomt hebben de apen het al snel voorzien op een dame die in de ene hand een plastic zakje en in de andere een flesje water heeft. Ze wordt van alle kanten belaagd en als het zakje is veroverd dan doet ze nog harder haar best om het flesje water te behouden. Maar de fanatieke apen geven het niet op en klimmen zelfs op haar schouders... Loslaten dus maar! En het is feest in het apenbos.
De tempel is er een als velen in Ubud, het zijn dus ook vooral de apen die de aandacht krijgen. Ik kan hier nog wel uren rondlopen, maar helaas moet ik terug, want straks ga ik van Ubud naar Kuta waar de nieuwe werkweek wacht. Plichtsgetrouwe 'ik' staat al in de startblokken om te vertrekken maar ik ga toch echt eerst nog even op een terrasje zitten met een glas wijn, een klein hapje en uitzicht op het straat-tafereel. Toeristen komen in kleine groepjes voorbij en ik hoor veel verschillende talen, maar een ding hebben ze gemeen;
ze dragen een gebatikt shirt, een yogabroek of een bloem in hun haar. Zijn dit de ornamenten die je krijgt als je de kunst van het loslaten beoefent?
Aan de overkant van de straat zie ik een meisje in Lotus houding van haar cocktail nippen, wow. Ik zie dat de yogini in mij zich ook in allerlei bochten begint te wringen. Misschien toch ook maar weer eens op mijn kop gaan staan? Ach, het is wel goed. Ik laat het los, net zoals ik Ubud los moet laten, want het is tijd om te gaan. In anderhalf uur brengt Warang mij naar mijn hotel in Kuta. Het is een prachtig hotel, maar hoe anders is het hier. Kamer airconditioned, uitzicht op een drukke weg, geen tempel of rijstveld te bekennen. Ik stort me op werk; 3 dagen training geven aan team Indonesië. Het is een hele uitdaging; de deelnemers hebben veel vragen en tegenwerpingen, maar het is vooral ook omdat ik in gedachte bij Paul, mijn stiefvader, ben die deze week een hart-operatie ondergaat. Dan zijn afstand en tijdsverschil niet leuk, maar ook dichterbij had ik er niet veel aan kunnen doen, dus...loslaten, want het komt wel goed.
Woensdagavond vlieg ik na de training weer terug naar Singapore. In de vertrekhal doet een mevrouw in het Indonesisch aankondigingen door een krakerige intercom die klinken als 'happy end happy end'...
Ik en mijn ikken grinniken bij elke omroep; wat een prima besluit van deze fijne dagen op Bali!