Spring is in the air

Tinus in de zon op een terras...
...en het regent zonnestralen!

Na de chaos van Hanoi en de wonderen de Perfume Pagoda is het tijd voor nieuw avontuur: Sapa! Ik stap in de nachttrein naar Lao Cai; de bergen in. Het wordt een spannende reis met veel hobbels, maar in goed gezelschap: Canadese Aaron en George. We komen om 6 uur 's morgens aan, tientallen toeristen -ook ik- stappen met het slaap nog in de ogen de trein uit en in een van de vele wachtende busjes. Het is een uurtje haarspeldbochten, maar dan heb je ook wat! Welkom in Sapa; dorpje tegen de bergwand geplakt, dat in vroege ochtendmist de sfeer van wintersport oproept, mits de rijstvelden uit het zicht zijn :-)
Ik check in in het Royal View Hotel en 'royal it is'; niet alleen mijn uitzicht over de enorme bergwand, maar ook de kamer met tweepersoonsbed, warm water, minibar, slippers. Na een warme douche de bergschoenen aan. Met gids Ming ga ik langs een steil pad naar beneden. Dorpje Cat Cat het doel; de weg ernaar toe net zo mooi als de bestemming. Onderweg zien we eindeloos veel Black Mong; een van de vele bergvolken die hier wonen. In hun traditionele kleding zien ze er van jong tot oud prachtig uit. Steil naar beneden is langzaam omhoog (Leen, heb aan je gedacht) en de ultieme gelegenheid voor de Black Mong om hun souveniers onder de aandacht te brengen. Nee, nee, nee! In de middag zijn we terug voor een late lunch en een klein tussen-tukje, maar op tijd weer wakker voor een rondje Sapa en zonsondergang met Aaron, George en een biertje. De bergen zijn indrukwekkend, de mensen hier nog mooier. En ik blijf hier nog 2 dagen, hoera!
Die 2 dagen betekent nog meer wandelen. In nieuw gezelschap en met gids Dong gaan we op stap. Rugzak volgepakt, want we slapen vannacht bij een familie van de Zay-stam in dorpje Ta Van. Maar voor we daar zijn... vanaf de weg gaan we al snel door de rijstvelden, die er helaas onbewerkt bijliggen. Het planten van rijst gebeurt hier pas in april, dus het is iets minder groen dan ik had verwacht maar zeker niet minder mooi, want de bomen zijn vol bloesem... het is lente! We zijn in constant gezelschap van Black Mong en Zay vrouwen en meisjes die ijverig hun koopwaar aanbieden en op steile stukken een handje helpen. Hun engels is verbazingwekkend goed, geleerd van toeristen. En Holland is: 'small country, tall people' :-) Natuurlijk koop ik ook een paar rinkelende armbanden, kussenhoesjes, speelgoedbeestjes. Het lijkt wel of ze weten dat 'nee zeggen' niet mijn sterkste punt is, maar ik blijf oefenen. Aan het einde van de dag zijn we in Ta Van; de mannen (Geoff en Bernard) nemen nog een duik in de rivier, ik maak foto's. Daarna is het tijd voor een welverdiend biertje. We maken kennis met de familie; opa van 96 en de 4 (!!) andere generaties; allemaal in 1 huis. Ik help in de keuken met het maken van de springrolls, slechts een kleine bijdrage, want uiteindelijk staan er 8 verschillende gerechten op tafel. We proosten met rijstwijn 'happy water' op deze mooie dag. Wat een feest! Op tijd naar bed met de hele familie -zij beneden, wij boven- vallen we moe maar voldaan in slaap.
De wekker bestaat uit kwetterende vogels, een kat met ochtendhumeur en een startende scooter; goedemorgen! In het ontwakende dorp loop ik met Geoff een rondje en als we terug zijn wacht ons een enorme stapel pannenkoeken en banaan. Goed gevuld gaan we in stralende zon weer op weg. Het is al vroeg warm, maar het weerhoudt de vrouwen en kinderen er wederom niet van ons met koopwaar te achtervolgen. In de herkansing voor een dagje 'nee-zeggen'.
Door rijstvelden, door bamboebos -mét slangen-, de berg op, de berg weer af. Het is soms gevaarlijk glibberen op de steile wand, maar we bereiken allemaal heelhuids Ban Ho; lunch! Dong maakt voor ons noodle-soup terwijl wij nogmaals genieten van prachtig uitzicht én PSV – Arsenal op tv. Ja, techniek heeft ook deze berg bereikt, maar gelukkig de tradities nog niet verdrongen! Dat dat nog maar lang zo mag blijven.

Terug in Sapa tref ik Aaron en George weer; we eten samen voordat we in de disco-bus met zingende fransen de berg weer af naar het treinstation gaan. Met een 'kleine' vertraging van 2 uur stappen we eindelijk de nachttrein naar Hanoi in. Kedeng, kedeng...oehoe! terug naar de grote stad, waar ik bij het uitpakken van mijn rugzak tot mijn schrik en groot verdriet zie dat mijn camera is gestolen... 800 foto's wel in mijn hoofd maar niet meer in mijn bezit! Het regent... :-(