Mooi pakkie

Zondag 25 maart | moe maar voldaan…
We gaan met pijn in ons hart (en een beetje in ’t hoofd ;-)) vandaag terug naar Bangkok.

Het is nog vroeg als ik bij laag water door de baai terugloop naar ons huisje; ik laat Freedom Beach achter me, maar vergeet mijn vrijheid niet.
Met de rugzak en een hoofd vol herinneringen op weg voor weer een lange reisdag; hobbelen in de achterbak van een pick-up truck, bibberen in de airco van de snelle boot naar het vaste land en schommelen / dommelen in de bus naar Bangkok. ’s Avonds checken we weer in bij Rambutri Village hotel; het ‘holiday inn’ onder de hostels; schoon, wit en koel – doe mij dan toch maar die prettige chaos, het warme zand en zwoele nachten op de eilandjes in het zuiden.

Maandag 26 maart | time flies…
…when you are having fun!
En toen waren 3 weken Thailand zomaar voorbij, is de laatste dag van Angelique’s vakantie aangebroken, maar is het ‘to do’ lijstje nog niet helemaal afgewerkt.
Dus… in sneltreinvaart nog een paar ‘sights’ in Bangkok bekijken; het wordt Lumphini-park en de Vertigo-bar, maar niet voordat we ons een ‘mooi pakkie’ hebben laten aanmeten bij 2 kleermakers. Angelique is eerst aan de beurt; zij vliegt immers vanavond terug naar Nederland. Eens kijken of de vriendelijke Nepalese Kumar de uitdaging aan kan!
Na de eerste 2 pas-sessies is er tijd voor souvenirs kopen (nog maar een keer Koh San road) en aerobics in het Lumphini park. Het is bijzonder te zien hoe op z’n minst 300 –met name- vrouwen staan te hupsen in het park, aangeschreeuwd door Thaise dames in strakke pakjes. Ook wij konden de verleiding niet weerstaan…
Net op tijd, namelijk om 2 minuten voor 6, gaat de muziek uit en staat iedereen stil met de hand op het hart; het volkslied wordt hier –in heel Bangkok- elke dag via de luidsprekers ten gehore gebracht en voor héél even staat alles stil in de stad. Maar dat duurt niet lang en ook wij lopen uit het park de toeterende en stinkende auto-chaos weer in; op zoek naar Vertigo bar, dakterras van Banyan Tree Hotel en, hoe kan het ook anders… een aanrader van Chris. Het is even zoeken, maar de zoektocht meer dan waard. Bij het laatste zonlicht staan we op de 59e etage en kijken uit over deze immense stad met z’n grote contrasten; koude rillingen en knikkende knieën, maar dat laatste komt ook van de hoogtevrees die toch weer de kop op steekt. Snel een cocktail bestellen om de zenuwen in bedwang te houden!
Als het echt helemaal donker is gaan we terug naar het hotel; na nog een laatste Pad Thai gaat Angelique mét haar nieuw ‘mooi pakkie’ en 2 extra knuffels op weg naar het vliegveld en ben ik weer alleen. En da’s wel weer even wennen!

Dinsdag 27 maart | the eye of the tiger
Maar… voor ‘alleen’ is een oplossing; namelijk een tour boeken! Ik ga vandaag naar Kanchanaburi om de ‘bridge on the river Kwai’ te bezoeken. Het lijkt nu nog warmer dan andere dagen en tot overmaat van ramp is de airco in het busje stuk. Ach, het is ‘maar’ 4 uur rijden voordat we onze bestemming eindelijk hebben bereikt. Kanchanaburi is één van de vele oorlogsbegraafplaatsen en tot mijn grote schrik hebben hier ook veel omgekomen Nederlanders hun laatste rustplaats. Dat had ik me helemaal niet gerealiseerd, het kan nog wel eens een rare dag worden… zo ook in het oorlogsmuseum naast de brug, waar behalve veel voorwerpen en foto’s uit die tijd ook een aantal scènes zijn nagemaakt met levensgrootte poppen; de Aziaten waren duidelijk onder de indruk van het europees mannelijk geslacht en hebben dit buiten proportie naar voren gebracht… schrik 2 dus!
Schrik 3 komt als ik uiteindelijk op die beroemde brug sta en met een doordringende hoorn een enorme trein aankondigt de brug te zullen oversteken. Gelukkig is voorzien in een vluchtplatform waar we dan met alle toeristen op kunnen staan. Wel uitkijken dat je niet per ongeluk een stapje teveel opzij doet, want dan komt de River Kwai snel dichter bij…
Na de brug gaan we het busje weer in; ik heb m’n vriendin van de dag gevonden; Engelse Angela. Na het busje mogen we ook nog een stukje met de trein; we gaan rammelend en schokkend over gammele houten bruggen terwijl de River Kwai ver beneden ons stroomt. De omgeving is prachtig maar de verhalen die bij deze omgeving horen ijzingwekkend. Ook aan deze tocht komt een einde en dan is het tijd voor het laatste en spannend onderdeel; de Tijger-tempel. Ik stel me voor een prachtige tempel, honderden (ok, ok tientallen) monniken in de geel en oranje gewaden, schaduwrijke plekken en de verkoeling van een fontein en daartussen natuurlijk die tijgers. Hoe anders bleek toch de werkelijkheid… een wandeling bergopwaarts door stof en droogte vergezeld door de indringende geur van mest… om uiteindelijk uit te komen bij een steengroeve waar 8 tijgers aan een ketting liggen onder begeleiding van een (1!) monnik… nou ja!
Hoewel de werkelijkheid volkomen haaks staat op mijn verwachtingen ben ik toch onder de indruk; die tijgers zijn enorm! We mogen om de beurt en aan de hand van een begeleider in diverse standjes naast de tijgers plaatsnemen. “Ze doen echt niks” is mij beloofd, maar als de eerste tijger zich eens lekker uitrekt en een enorme brul geeft, zit mijn begeleider zowat in m’n rugzak. Ik word –zonder foto’s- teruggestuurd naar de ingang, maar mag het straks nog eens proberen. Aan de hand van een nieuw Thais hapje betreed ik even later weer het strijdtoneel; geen gebrul, geen boze blikken, de tijgers laten zich rustig aaien door nerveuze bezoekers (ook ik) en doen slechts in beperkte mate hun best een beetje indrukwekkend op de foto te komen. Ik ben wel onder de indruk; zo imposant, wat een mooie beesten!
Na nog een eindeloze tijger-foto-sessie is het tijd voor de terugreis; 4 uur terug naar Bangkok en het is nog steeds verschrikkelijk vochtig en warm. Die verkoelende douche in mijn nieuwe onderkomen Wild Orchid is meer dan welkom, maar als ik even later mijn rugzak aan het inpakken ben voor de reis naar Dubai dan gutst het zweet al weer over mijn gezicht. Als de tas is ingepakt plof ik op een terrasje en bekijk voor de laatste maal het drukke avondleven van Bangkok. Een vers visje op de BBQ, de massage-salons, backpackers in alle soorten en maten, lady-boys, coca-cola, gekopieerde lonely-planets, de klamme warmte, Mr. Thai, toeters en tuk-tuks, tempels en techniek… Bangkok is te groot voor een paar dagen, ik moet er nog eens terug.

Woesdag 28 maart | mooi pakkie
Mijn laatste dag in Bangkok bestaat uit een uitgebreid ontbijt met bruin (!!) brood, pakkie passen, hangen, wachten, nog een keer pakkie passen, nog een rondje lopen, ff internetten, pakkie ophalen en dan richting het vliegveld. Vandaag ga ik weer verder; naar Dubai, richting Nederland… over iets meer dan een week ben ik weer thuis…